24 horas longas

Os meus días duran

O que dura un desamor a domicilio

Cun remite equivocado,

que é o tempo do chover

Dende que é chorado

Ata eu me decatar

De que antonte tamén chovía,

E que dende onte hai nubeiros

por todas partes que miro.

Boas noites, noite

Tes que perdoarme
que teña tanto medo
pero a rúa fáiseme curta
e a cada paso traga
e atragoa comigo
nunha canella existencial
e quizais, ata non é culpa túa
e sobre para min
pero o certo é que sempre existes
para que non exista
e iso faime tan pequeno
porque voume comendo pouco a pouco
o xornal que non se agocha nas miñas procuras
e o meu corpo de sangue é todo o que teño
e o maldito ceo
e a maldita lúa
randeándose
entre mareas que veñen e deixan
e airexas que van e abandonan
sempre a mesma sensación baleira
doutra noite pecha no estómago
o corazón aberto
cos ollos pechados
o son do piano
as teclas que escriben
as olleiras que queiman
o móbil sen novas
a cama en espera
o ácido
...

e boas noites, noite.

Dureza substantiva

Meu pai díxome de neno
que os homes somos rochas
e as mulleres son area.
Cando meu pai se fixo area
miña nai era un deserto
e eu, como intento de rocha
collía area e deixábaa
esvarar polos meus dedos.
Agora que son pedra
vexo as rochas sobre a area
erosionándose paseniño.

"Xa nos espiremos", pensarán algunhas rochas.
Pensarán as rochas?

-Xa están espidas.
Penso eu.

Redundante mais pero

E cando mañá resultou ser hoxe, descubrimos que sempre foramos tan pobres como nunca fomos felices, e gardamos da distancia os intres en que veu a xente nova, de cando os primeiros acordes, do núcleo de satisfacción no bandullo despois dunha conversa co sexo oposto, ou do sabor a vitoria de chegar á casa á unha da tarde por motivos persoais e universitarios. E os relatos cativos, as tachas con poemas e os libros rotos de existiren e non se ler foron onte escritos para seren hoxe expropiados do seu contido, dentro do colofón absoluto dun día que foxe abafado do calendario e levarase trescentos millóns e medio de bicos que non foron dados, oitenta mil catrocentas vinte e seis e pico esmolas e algunha que outra aperta, cincuenta e catro milleiros de desculpas ocupas procurando aluguer fóra das cordas vocais, catorce mil coma dous orgasmos mal tirados en segredo, e unha inchazón ecuménica socializada individualmente en cada peito. E así e todo os oídos para os latexos postos nos reallities, e nos ollares silandeiros aos dormitorios improvisados dos caixeiros.

E cando hoxe foi mañá resultou ser hoxe, os berros inocuos formaron parte do recordo e aprendemos a chorar. Que preguizosa dor. E agora chove por todas partes, 

e o outono que non dá chegado.

Extremely Loud And Incredibly Close

Cardiopatía postmoderna

Atopámonos no mesmo carón

Do límite que dobra a vida perante os ollos

Perpendicular e fronte a fronte

Cara un sentido único

Para confundirnos, doces na penumbra

E escoitarmos polos ollos

Cando non quede gorxa de nós de describirnos

Berrando a cantos de tolemia,

Que sen esta voz non se entende a vida

Do que puidera sentila na miña cabeza

Impetuosa e latexante,

A sapientia sen fame e só as nosas sedes recíprocas

Medosas

Do corazón que non se acostuma

Aos novos tempos.

Michael Nyman – The Heart Asks Pleasure First/The Promise - Edit

Tempo ao tempo

Aínda que nunca cho diga

eu tamén perdo a vida de cando en vez

e toleo cando descubro outra vida no retrovisor

empañada polas bágoas daqueles días esquecidos,

o reflexo daquel neno percorrendo as sombras

papando o frío dos seus propios pasos

que naufragaron nas beirarrúas do mundo,

as que nin sequera esperaban seren pisadas

por alguén tan normal coma el, como o medo parasitando xente

con demasiada présa para vivir,

pouco valor para acabar co medo

para atopar respostas

para entenderse

para seguir

e seguir

seguindo.

A soidade en estado puro

rodeada de pupitres e voces para as cefaleas

drenando unha morea de ideas inconexas,

vomitándose por riba dos zapatos.

Sairei sen ti esperándome

ao igual que non me esperabas

ningún día dos que sen saberte

eramos dous descoñecidos,

tal que hoxe o un do outro

polas costas.

Three Days Grace – Never Too Late

Aceptación

Eu ben sei que de cazar ás noites

agochando estrelas e inventando lúas

non xorden das miñas hostias nos cadrís muiñeiras

que acompasen unha a dúas os teus pasos

de entre as sombras que perante veñen

maxinarme que es licántropa tolemia,

mordedela de fame e esperanza

que vén mendigarme vinte e nove días de lúas imperfectas,

malvivindo da sede mitigada polos charcos de experiencia

de costume e dor

e fame;

non será a noite quen me limpe a boca

o ferruxe de cuspir os solpores polos ollos

o sabor da soidade destilada

sentado nun recanto perdido dunha azotea

ollando os arboredos de humanidade inerte

e verdores alleos aos malditos seres humanos sen importancia.

Non serás ti a reloxeira

que me abra en canle do corazón á alma

e me limpe a nicotina que investín cando as túas agullas

ían cara atrás vertixinosas

reinventando a miña menciña máis noxenta e preferida,

como tampouco reporás ledicias

no canto de cicatrices obscenas

no meu corazón sen corda

sen cuco e sen melodía,

o núcleo do natural vivir

encarcerado no manicomio escuro do meu peito

paredes herméticas para os berros fútiles

de lembranzas excretadas

pola estridente voz do neno

da habitación das bágoas.

Cat Power – (I Can’t Get No) Satisfaction

Sétimo adeus

Como todo o ben ordenado quixera a miña boca de novo pra te poder falar, e que volveras fixar a túa mirada en min como se me estiveras vendo.

Empregar un rato do meu tempo, que é a eternidade, en apoiar a miña man sobre o teu ombro a cambio do teu sorriso pueril e fermoso. Retroceder uns anos, a aqueles días onde me convertías en neno, cando xuntos, nos apartabamos do mundo.

Viaxamos por montes e praias, estradas novas e admiramos o mar, distante e infinito como o meu camiño agora. Soñamos baixo a chuvia no coche de mamá, sempre me rías e facíalo con sinceridade. Iso dábame a vida. Era o que me mantiña vivo. Dábasme iso que ninguén podía darme, porque case ninguén me coñecía o suficiente. E dentro da miña loucura conservo a paixón máis verdadeira e profunda que ningún poida imaxinar por un fillo. O meu fillo. Agora non sei que che diría se te tivese diante. Oxalá tivese a posibilidade de rescatar unha bágoa e chorala polo intre en que te abandonei sen dicirche adeus.

Por iso, se esteas onde esteas podes oírme, por favor, medra, sé forte, coida de mamá e da túa irmá e nunca te separes delas. Dálles eses anos que o tempo secuestrou para min. Sei que che custa asimilar a túa nova vida, pero dálle tempo ao tempo para que todo volva á súa canle natural, e verás como un día volverás sentir fluír en ti ese río de esperanza que te manterá feliz.

Regálalle sorrisos á túa irmá da miña parte, usa os seus ollos coma se fosen os meus e que pola súa visión pase unha infancia chea de ledicias. Non deixes que o meu recordo caia máis triste que a miña ausencia, e cando chegue o día de explicarllo, dille que tivera dado calquera cousa por vela unha soa vez. Morrería de novo por volver estar convosco. Xa non sei onde estou, mais vaia onde vaia teño a vosa calor que viaxará por sempre comigo. Dende o meu ceo ampárovos. Estráñovos.

Quérovos.

†3/10/2006†

(Escrito en 2010)

Paul Collier – My Peaceful Place

Plumas de anxo caído

Atopáronse as súas mans perdéndose na perdición perdida a unha da outra, dunha punta á outra punta do infinito dende a alfombra da porta de casa, nun lugar dun intre perdido, perdidos eles, perdidas elas, mais importantemente unidas nunha dozura caramelosa, na contradición drogaditiva da ironía que explica os recantos máis escuros e lascivos da vida. Cando o reloxo botou ao chan o corazón dela os minutos todos fixeron un caldo de bolboretas radioactivas no seu estómago, para que todo o que seguise a aquel punto soubese a soberano noxo existencial. Fitouno sen querer co seu ollar de ningures namoradizo ás pedras, facendo un aceno forzado de sorrir non-correspondido coa ledicia.

- A vida.

E iso era todo. O Nada absoluto dos minutos e dos lugares, das preocupacións e das cóxegas, dos motivos de calor e das viruxes personalísimas, nacer e morrer, soidade pragmática. O clímax de pracer é un sobresentido, é demasiado sentido, o camiño demasiado claro, demasiada luz, un sentido que se cega, un sensentido, é dicir. Non é un intre soamente, son varios mais fasciculados, máculas hedonistas, marihuana pura para a filosofía nerviosa que conta os días para chegar á meta antes de fundirse coa natureza, antes de esquecerse de pensar e ser río, rocha ou fervenza bruta abrollando po de estrelas azul.

Era tarde para el, ergueuse da cama, despediuse idiotamente como bo amante e fuxiu igual que volveu cara a distancia dela, porque era tarde para el, e cedo para ambos. A habitación ennegreceu as paredes coa mesma luz da lámpada, e Zeltia non albiscou abeiros en ningún ruído externo de pólas nin de vento. Palpou a súa barriga e sentiu a mesma escuridade iluminada que a rodeaba, e aquel agocho do mundo tornou en burato negro de si mesma e silencio pesado.

Entón, a vida.

E a vida era máis Nada, e iso era Todo ao fin e ao cabo.

O contrario neutro da felicidade

A partires de aquí conta ben o que che resta e traza una liña curva, que cando chegue o intre en que morra o escampe e só chovan liñas rectas estarás fodida, e eu contigo nalgures; eu corpo, chegando a casa a cada paso máis lonxe, e alma ti, no derradeiro bar antes de pedir auxilio, collendo aire para despedirme e cambiar as regras da supervivencia, para endexamais antes de volver abrir os ollos noutro mundo, e que non me lembrar de que foi por aí, mendigando ti amores pechados, berrando desconsoladamente, chamando ás túas virtudes ou ao teu recordo menos ferinte, ou quizais algo máis crible, a outro reflexo canda ela, de ollares equidistantes, metade con metade, coa esperanza de se cruzaren e rebentaren cun estourar inerte de corazóns inocentes que se atopan.

"Que tan ben, ridiculamente mentimos cando as mentiras feren como feren as verdades."

Mentres sigamos de pé quizais apreciemos sangue por todo o chan, ar para enxoitalo, e se tes ánimo enmarcar as cicatrices dun tolo do montón debuxadas na pel da súa cidade, tatuaxes nas beirarrúas que repelen a orde conservadora dos ollares alleos que, pobres deles, o hedonismo é metafísica trala última porta do entendemento. O mundo a xirar e ti a pensar nos sumidoiros; onde demo irían durmir os miolos e a vergonza. Pero ti sabes que eu só teño brazos e teño pernas, e nalgún recanto o flaxelar acompasado dos minutos latexando no meu pescozo. Non estou seguro, mais creo que me dá un pouco igual a estas alturas, confiar en que non deixei as pálpebras abandonadas no derradeiro segundo que quixen deixar de ver e esquecín os ollos, e cambieinos por disfrazar un sorriso que murchaba por consecuencialismo. Pecho os ollos nun fragmento de eternidade, e asasino o resto dos días que agardaban para rirse de min.

Ata máis non velos; aquí, o sufrimento ten máis sentido.

As mangas da saia

Vestía axiña as raiolas das alboradas, mais de acenos fráxiles porque era nai de etiqueta, das de oleoso mandil estragado e zapatillas antiescorregantes para as baldosas. Acompasaba o baile do almorzo, o xantar e maila cea nun movemento primeiro de levar os nenos á escola, facer a compra e fuxir da sombra cara o traballo. Non sen antes elevarse varios centímetros do chan, esixirse o xusto no reconto dos botóns do peito e envolverse cunha tea a raias a cintura, atarefada un terzo da súa xornada con merecido descanso na entreplanta, aínda pisaría o reloxo só para afundir o tempo uns minutiños para chegar a casa cos nenos de volta, antes de que chegara papá traballo estresante e se acomodase no lenzo preparado da súa rutina inexorable. De galante repouso e reservado na conversa, mais só era persoa a partir do grolo de Albariño co xornal encol da mesa. Ante a teimosa ineficacia da cónxuxe caeu sobre ela un apuntamento de atención, cun acedo aquel de disciplina implícita. Sumando rutinas, a tarde supoñía unha carreira a morte contra o solpor, e de novo os nenos irían primeiro a inglés e despois a natación, e a nena igual a baile se tocaba o día. Excretada riba da cabeza do individuo que inventou un zapato pouco doado para un fin práctico, chegou xusta á quenda de tarde, procurando alento nalgún espazo baleiro entre as palabras acendidas do xefe. Como non podía ser doutro xeito, o monólogo vespertino introducía con suavidade a teima diaria do home das súas camisas con engurras sen pasar o ferro, e do ateigados que están os nenos polas tardes sen poder ver ao seu pai. O epílogo do aspirador, a fregona, o deterxente, a roupa pendurada e os cristais tinxidos de incuria, a cea dos nenos e deitalos á súa hora, remataba coa porta do dormitorio fechada para encarcerar os berros, noutra xornada dun doce fogar dunha familia acomodada.

Porén, un día deses calquera, as raiolas das alboradas ficaron espidas un anaco, enfriaron de súpeto, e no fogar os achegados lamentaron a tráxica perda do núcleo familiar. Os nenos non foron ao velorio e a muller encargouse da cerimonia, coa axuda da paciencia e dos aforros. Tras o duro golpe, os nenos precisaron de psicólogo e a muller de apertar o cinto da saia. Entón todo cambiaría no fogar da familia. Así e todo, os nenos aprenderían a vivir sen pai.

A partir de aí, ela faría o almorzo, o xantar e a cea desde a obertura ata a coda, iría á compra, disfrazaríase de provocadora intempestiva e desgastaría os tacóns asoballando o reloxo para recoller os fillos, daríalles de xantar e despois levaríaos a inglés, a natación, a baile e ata ao psicólogo; pola tarde iría traballar e chegaría xusta, o seu xefe desexaríalle unha feliz puntualidade, e pola noite acharía a paz (porque grazas a diola chegaría o día en que acabaría atopando un compañeiro agarimoso no traballo), non sen antes cumprir a promesa coa vasoira, os baños, o ferro de pasar, a lavadora de roupa de cor e a cociña, cos nenos ceados e deitados, e concluíndo, con sutil diferenza a xornada, a media voz e coa porta entreaberta, cun suculento, constrinxido convite de dedicarlle un pouco máis de tempo á súa parella e esquecerse un pouquiño dos nenos…

Compostática

Compostela só me asusta a min vestida de vacacións en agosto, compartimos vida en segredo do aire, descontos semanais en pizza e faime de casta concubina. As noites son tan sinxelas como os días e ademais teñen en común o ben que me gardan de ninguén. Compostela é unha cidade tan pequena como infinitamente baleira en días excepcionais de suor solar, e evocacións de sombras perimetradas por alfaias prohibidas para os meus ollos pechados, ridiculamente silandeiras e románticas para os perdidos.

Foi sentado cando Compostela veu por min e me amosou que Compostela era a vida. Compostela mesma. Fiquei e punto, en ningures de min lembrara o que era moverse. Era o lenzo da miña propia andaina e non virían milleiros de ruídos de rodas de maletas para arranxalo. Evidentemente, era o que sufría un corpo negado mais impedido a erguerse, e marchar por patas cara outra distinta, e entón esta dificilmente cambiaría. Compostela é como o resto, e o resto non cambia nunca.

Mais Compostela tamén é un libro, é o meu propio libro. Estou aproveitando o tempo para aprender as rúas, por se algún día fan falta. Pouca xente sabe as rúas de onde vive. Cando sabes cara onde ir parece que tes a opción de camiñar cara un punto de non retorno (meramente temporal). E o máis retranqueiro de chegar ás veces é precisamente non chegar. E entón a vida é dar voltas en círculos por Compostela.

O día que me fagan a autopsia Compostela contaminará o quirófano cos seus fumes modestos. O terceiro ollo perspicaz das nais é Compostela. Cando me vexa marchar para sempre non estarei para seguir sobranceiro en que a Compostela nunca se lle verán as engurras, porque Deus non existe e coa vantaxe de que nunca fun quen de velo.

Durmir e picheleiro non collen na mesma frase. O silencio de quen non chega ao seu destino en Compostela non cabe nun berro. Mais Compostela está de vacacións, e mentres tanto son xordo para case todo. Menos para Compostela mesma.