Compostela só me asusta a min vestida de vacacións en agosto, compartimos vida en segredo do aire, descontos semanais en pizza e faime de casta concubina. As noites son tan sinxelas como os días e ademais teñen en común o ben que me gardan de ninguén. Compostela é unha cidade tan pequena como infinitamente baleira en días excepcionais de suor solar, e evocacións de sombras perimetradas por alfaias prohibidas para os meus ollos pechados, ridiculamente silandeiras e románticas para os perdidos.
Foi sentado cando Compostela veu por min e me amosou que Compostela era a vida. Compostela mesma. Fiquei e punto, en ningures de min lembrara o que era moverse. Era o lenzo da miña propia andaina e non virían milleiros de ruídos de rodas de maletas para arranxalo. Evidentemente, era o que sufría un corpo negado mais impedido a erguerse, e marchar por patas cara outra distinta, e entón esta dificilmente cambiaría. Compostela é como o resto, e o resto non cambia nunca.
Mais Compostela tamén é un libro, é o meu propio libro. Estou aproveitando o tempo para aprender as rúas, por se algún día fan falta. Pouca xente sabe as rúas de onde vive. Cando sabes cara onde ir parece que tes a opción de camiñar cara un punto de non retorno (meramente temporal). E o máis retranqueiro de chegar ás veces é precisamente non chegar. E entón a vida é dar voltas en círculos por Compostela.
O día que me fagan a autopsia Compostela contaminará o quirófano cos seus fumes modestos. O terceiro ollo perspicaz das nais é Compostela. Cando me vexa marchar para sempre non estarei para seguir sobranceiro en que a Compostela nunca se lle verán as engurras, porque Deus non existe e coa vantaxe de que nunca fun quen de velo.
Durmir e picheleiro non collen na mesma frase. O silencio de quen non chega ao seu destino en Compostela non cabe nun berro. Mais Compostela está de vacacións, e mentres tanto son xordo para case todo. Menos para Compostela mesma.
