martes, 8 de outubro de 2013

Tempo ao tempo

Aínda que nunca cho diga
eu tamén perdo a vida de cando en vez
e toleo cando descubro outra vida no retrovisor
empañada polas bágoas daqueles días esquecidos,
o reflexo daquel neno percorrendo as sombras
papando o frío dos seus propios pasos
que naufragaron nas beirarrúas do mundo,
as que nin sequera esperaban seren pisadas
por alguén tan normal coma el, como o medo parasitando xente
con demasiada présa para vivir,

pouco valor para acabar co medo
para atopar respostas
para entenderse
para seguir

e seguir
seguindo.

A soidade en estado puro
rodeada de pupitres e voces para as cefaleas

drenando unha morea de ideas inconexas,
vomitándose por riba dos zapatos.

Sairei sen ti esperándome
ao igual que non me esperabas
ningún día dos que sen saberte
eramos dous descoñecidos,
tal que hoxe o un do outro
polas costas.

venres, 4 de outubro de 2013

Aceptación

Eu ben sei que de cazar ás noites
agochando estrelas e inventando lúas
non xorden das miñas hostias nos cadrís muiñeiras
que acompasen unha a dúas os teus pasos
de entre as sombras que perante veñen
maxinarme que es licántropa tolemia,
mordedela de fame e esperanza
que vén mendigarme vinte e nove días de lúas imperfectas,
malvivindo da sede mitigada polos charcos de experiencia
de costume e dor
e fame;

non será a noite quen me limpe a boca
o ferruxe de cuspir os solpores polos ollos
o sabor da soidade destilada
sentado nun recanto perdido dunha azotea
ollando os arboredos de humanidade inerte
e verdores alleos aos malditos seres humanos sen importancia.
Non serás ti a reloxeira
que me abra en canle do corazón á alma
e me limpe a nicotina que investín cando as túas agullas
ían cara atrás vertixinosas
reinventando a miña menciña máis noxenta e preferida,
como tampouco reporás ledicias
no canto de cicatrices obscenas
no meu corazón sen corda
sen cuco e sen melodía,
o núcleo do natural vivir
encarcerado no manicomio escuro do meu peito
paredes herméticas para os berros fútiles
de lembranzas excretadas
pola estridente voz do neno
da habitación das bágoas.


xoves, 3 de outubro de 2013

Sétimo adeus





Como todo o ben ordenado quixera a miña boca de novo pra te poder falar, e que volveras fixar a túa mirada en min como se me estiveras vendo.

Empregar un rato do meu tempo, que é a eternidade, en apoiar a miña man sobre o teu ombro a cambio do teu sorriso pueril e fermoso. Retroceder uns anos, a aqueles días onde me convertías en neno, cando xuntos, nos apartabamos do mundo.

Viaxamos por montes e praias, estradas novas e admiramos o mar, distante e infinito como o meu camiño agora. Soñamos baixo a chuvia no coche de mamá, sempre me rías e facíalo con sinceridade. Iso dábame a vida. Era o que me mantiña vivo. Dábasme iso que ninguén podía darme, porque case ninguén me coñecía o suficiente. E dentro da miña loucura conservo a paixón máis verdadeira e profunda que ningún poida imaxinar por un fillo. O meu fillo. Agora non sei que che diría se te tivese diante. Oxalá tivese a posibilidade de rescatar unha bágoa e chorala polo intre en que te abandonei sen dicirche adeus.

Por iso, se esteas onde esteas podes oírme, por favor, medra, sé forte, coida de mamá e da túa irmá e nunca te separes delas. Dálles eses anos que o tempo secuestrou para min. Sei que che custa asimilar a túa nova vida, pero dálle tempo ao tempo para que todo volva á súa canle natural, e verás como un día volverás sentir fluír en ti ese río de esperanza que te manterá feliz.

Regálalle sorrisos á túa irmá da miña parte, usa os seus ollos coma se fosen os meus e que pola súa visión pase unha infancia chea de ledicias. Non deixes que o meu recordo caia máis triste que a miña ausencia, e cando chegue o día de explicarllo, dille que tivera dado calquera cousa por vela unha soa vez. Morrería de novo por volver estar convosco. Xa non sei onde estou, mais vaia onde vaia teño a vosa calor que viaxará por sempre comigo. Dende o meu ceo ampárovos. Estráñovos.

Quérovos.




†3/10/2006†
(Escrito en 2010)