Paraíso dominante

"Dicir que non podemos cambiar a natureza é un argumento contrarrevolucionario. A natureza é o que ti queres que sexa."

Des que nacín
amence
sempre
polo lado que non é

así o sol cos seus collóns
e eu fun medrando

e camiñando
testemuñei na area
cos pés espidos
a dirección equivocada

e outro día veu Neptuno
e subiu tanto a marea
que o mundo
seguiu dando noxo de costas ao espello

pero estaba o mar pra me dar salobre
pra botar nas experiencias,

mais miñas bágoas
xa tiñan iodo
e as cicatrices cadeado
e desde entón
a auga só me presta cúbica e doce
e eu sigo a arte abstracta
do ronsel desorientado

e que se foda o mar e así afogue

ata que anoitece
coa lúa facendo topless con pasamontañas
tinxida de amapola rebelde
clamando polo seu espazo
de iluminar vereas;

xa virán sacar o sol
polo lado que non é
que é que eu
máis que montañas
non vexo máis nada perante.

Más allá de la fiebre, al otro lado del delirio

Poseo en mi estómago

las inocentes ganas del sonar

de la puerta abriéndose

de la invasión de la calma

del golpe de Estado de la paz

del ruido melodioso

de la sociedad que se convierte

en las esquinas oscuras de mi pensamiento

el allanamiento de morada

de la luz

que puede con todas las oscuridades

con todos los interrogantes

del suelo llenándose de sombras

y sigue subiendo su marea

para ahogarme en algún día

despojado

u olvidado

o quizás ni me acuerde pero

exiliado

por voluntad propia

hasta que el asco del mundo

que es cualquier habitación

que no pasa por la duda de la escoba

ni del atrapapolvos

la única verdad de nuestra naturaleza

la potencialidad infinita

o desinfinita

distópica

sin un trapo para quitar la mierda

de los días que se van acumulando

tras los agujeros de la persiana

del óxido de la ventana que no se abre

por vergüenza ajena

al mundo

en el odio

de la ropa que se ensucia

de las bocas que no se retroalimentan

de los corazones que no beben

otro alcohol de las heridas

de las amistosas, las soledades

las esclavitudes sin mayúscula

y con todo mayúsculas

las malas lenguas

en contra de lo que, penosamente

quizá somos

  

porque después y a pesar de todo

queremos darle la vuelta al mundo

y seguimos siendo incapaces

de tirar el papel del chicle

a la papelera.

Would you find yourself afraid to see?

Diques nos buratos

Quen non fai poesía
desfaise

e evita o conflito
do alén,
á outra beira
dos diques ilóxicos
do puxilato dos miolos de peito
decapitados

a confusión do ronsel
co maldito cuspe da inocencia
da escuma,
o conflito semántico
entre o rastro ou a deixadez esquecida
dun deus con amnesia divina

des que a poesía
é o que se fai
alén das paredes que vertebran
calquera espazo

ou
calquera baleiro
ou
calquera continxencia
dialéctica
ou o sentido mesmo;

aí
non hai lume que quente
as mans metidas noutras loitas,
noutros pantalóns,
noutros soños.

A cara oculta das miñas ruínas

Saudade on the rocks

Quizais

calquera día coma onte

as estacións se estanquen

canda o mundo

e deixe de soprar o vento

e a natureza xa non respire
nin a túa voz se oia

nin as miñas mans escriban.

Ou quizais

nalgún que outro intre

os reloxos se independicen do tempo

e o amor regrese espido e morto de frío

petar na porta da casa

e non cobren a última factura do gas.

E eu

sen caer na filantropía, talvez

o día de mañá

se adormezan os farois das beirarrúas

e os canecos senlleiros teñan intimidade

coa súa sombra infinita

e os corazóns con forzas de contrabando

saian pasear con lanternas.

Oxalá

que cando os cartos xa non vallan

pra que as cousas volvan funcionar

e as máquinas se suiciden por vergonza,

se poñan de moda os agarimos

e o pronunciamento das palabras

e Correos volva recibir

sobres con lapis de labios

e area de praia.

Mais quizais

esta noite coma o xeo acabe

derreténdose neste vaso

das miñas mans cun motivo caloroso

e o mundo xire cara un lado;

e talvez tan só quizais

calquera día coma hoxe

a natureza espirre e sobreviva,

a túa voz me lembre no aire

e volva soprar o vento.

To send a blue letter

Domingo de narcos (V)

Cada noite é unha ferida aberta
da miña soidade
á túa ausencia

e nela collen os laios,
o que fomos
e as estrelas todas;

e nin así
somos quen de tapar
este burato.

Some peace

Baúl de adolescencia estragada (I)

Arderán as rosas cando escampe o teu ollar
das derradeiras faíscas que peitean os camiños
o chan por onde irmos por remoles de conciencia
pé con cóbado, máis alén do labirinto,
e agora é pedregoso pesadelo de poeta
que te ispas á intemperie do meu tacto, e paseniño
ir facéndote de aire ou de baleiro ou de solsticio
e outra vez a primavera se confunda de armisticio.

                                                                                                   (Outono de 2012)

Domingo de abstinencia (I)

Quixera facerte miña

Se iso non fose

A liberdade do revés;

Así que cando queiras

fai de min

A nosa loita.

Autodiagnose psiquiátrica, enésimo día 1

E se nunca ninguén me comprendese? Acharía entón a verdadeira definición da tolemia? Cando me fago esta pregunta teño que lembrar antes que a sociedade reproduce como unha película de sobremesa a mesma propaganda estrutural para que a xente non se saia da liña. Cada día soben ás redes sociais frases adolescentes que se senten incomprendidas, mais demos un paso máis e asumamos a postura do adulto incomprendido, quen sabe se, igualmente pueril na súa ignorancia, eternamente condenado á marxe dos renglóns por onde a corrente da sociedade flúe rúa abaixo, caendo silandeiramente ao cemiterio no que mártires, prostitutas e herexes perderon a vida polo tobogán escuro do alleo. Dalgún xeito, compartimos o mesmo berro como un himno afónico para conmemorar intimamente a nosa loita. Todo sentido que puidese ter a nosa existencia neste mundo, rexido por un espectro de normalidade, non sería outro que marxinar aos millóns de persoas aburridamente correntes que desprezan todo aquilo que non comprenden, ou lles daría vergonza expresar por mor do orgasmo superlativo que lles suporía pronunciar a palabra "liberdade" coa boca tan aberta. Dedúcese ben que os incomprendidos crónicos temos que nos resignar darwinianamente á actitude remisa que a xente teña cos orgasmos puros. O que máis me molesta quizais sexan as marcas que me deixa a máscara cando sen decatarme me poño a aparentar, como castigo por deixarme levar por algunha simpatía de plástico, mais se non fose polo vagabundeo que me traio outro galo cantaría nalgunhas voces que opinan, desexándonos desangrarnos para supurar nonseique burato das súas personalidades cativas. Supoño que iso fai feliz a calquera, se non indiferente. Mais na indiferenza, ninguén fai moito ruído. Xa volo dixen: a normalidade é aburrida, tanto ou máis que a soidade onanista e claustrofóbica, e por desgraza, a mellor solución que o ser humano lle atopou a iso foi mesturar o peor de ambas. Así e todo, escollemos entre a soidade sincera que nos abafa, ou a sociedade hipócrita que nos afoga.

Domingo de narcos (IV)

Acórdame pensarte e que me esqueza
as noites que algún día nos fixemos,
os intres que nalgures recoñeza
das vidas que noutrora, nós quixemos.

"Es ti o mundo raro que me afasta
do ruído que acredito como alleo.
É vida cando esquezo que nos falta
teimarnos por ficar lonxe do ceo."

Vai frío des que oio o teu silencio
guindarme polas costas o seu berro,
cravando paseniño un outro aprecio.

Non doe como a vida o teu suspiro
agora xa sen aire e tan baleiro,
os últimos recordos que respiro.

Für immer bist

Mais outro día máis

Ás veces dáme por rachar o peito

Cando non está mirando naide

E sacar pra fóra o alquitrán

Que fun tragando polo día

Entón apaño certa dor enferruxada

E coa man outra

Vou chuzando ao chou a ver se cadra

E así despois supuren líquidas mágoas

Por todos os buratos da culpa;

E así paso os insolentes días

Finxindo o meu asasinato por disque un ego

Con mala puntería.

Hell is leaving the light on

Domingo de narcos (III)

Perdinme no teu ser
Por non perderme
No nada

Que é algo de autodestruírse
E alleo ás vontades cansas
E ás consignas mudas,
E hoxe o mundo
É algo peor
Ca onte;

Mais onte
Non sabía coma hoxe
Canto eras ti e toda.

Destiny

Domingo de narcos (II)

Son as 25.59

Dun domingo repetido
Dun día de máis
Dunha vida calquera.

Non teño porros

Nin ollos,

Pero téñote a ti

Por todas partes que miro

Perdida entre tanto fume.

Wild

Domingo de narcos

Quédame algunha canción

pendurando na túa pálpebra,

sospeitando que non olla nin sequera

a miña voz xemir,

canda ti perdida.

My body is a cage

Loita de xigantes ananos

Creo nas pantasmas
terribles
dalgún estraño lugar

que unha vez vistas
van por ti polos recantos da rúa
a cada xeito inconsciente

do resto

e como andan como falan como viven
coa palabra ceibe na boca

son escravos dos seus petos
os devotos crentes
das lavadoras,
de palabras complicadas
para as súas opinións enmudecidas

e a miña lingua no lixo
e os meus dereitos tan caros
e o meu corpo arrendado
e a dignidade mentira

e escravas dos escravos que escravizan
e das palabras que existen
entre po e papeis de imprenta


e así e todo
fendas escuras nas esperanzas

e os corazóns arrefriando por non saber
abrigarse ben
coas palabras máis manchadas
da cor do sangue

co sabor acedo da verdade lóxica
que afasta irremediablemente

das sombras das paredes
das cavernas celarias
da sociedade enferma

de si mesma.

Broucazos ceibes

Estou tan decepcionado
da impotencia da morte
a través do silencio de aquí
e do prexuízo imperante,
cuspíndose das bocas podres
sen opinión limpa
                       de sociedade...

Se me deixaran medrar
ou me arrancaran
e puidese sementar outro eido
a outro ermo inocente
ou coa miña mesma merda
                                    de abono
para plantar as Miñas feces
e labrar os meus acertos
a modo de remordementos alleos

así e todo,
é xustiza de raíz
a que se xoga no fogar sen niño
dun paxaro sapoconcho
que quere andar en pelotas
pola rúa adiante.

Señor das moscas

Do meu portal en diante

Hai pendurado un espello

Pra me peitear a vergonza

Polas mañás

Antes de alimentar ás moscas

Rosmando unha definición do mundo

Despois do milagre

Das sabas de gravidade

Do corpo de inercia,

Vénme o mundo polas costas saudarme

Vou foderte polas boas

Porque polas malas impórtasme

Máis ben merda

Máis ben nada,

Devólvolle o saúdo

E dígolle

Tan poucas balas

Pra tantos xeonllos

Corazón enxoito e malfalado

Quen te quere máis que o nada

Máis que nada

Por seres nada

   Algo 

ben aburrido

Tan redundante

                      mente

Repetido,

Unha máis de tantas

           Perdido

Sen que ninguén se decate

Pra que a dor cumpra o seu labor

E a Ninguén se lle ocorra

Que existes pra algo

 máis que nada.

Silandeiro crónico

Por soñar aínda vés coa túa escuridade, para advertirme de que só me queda unha vida para perder o medo, para vencer a penumbra e os reloxos inimigos, e bailarmos sen deternos na caída sen solo da Ferida, para que reces pola miña doenza nas alamedas da cidade que olla soterrarme, e a culpa da existencia só existe para un Nós que é invento, que nin creo que saibas del, que roubei porque é o máis puro que de ti teño cando non es, cando son eu supremamente, cada día. E se de tan pouco corazón me acostumara a des-adoitarte deste xeito, e así contigo levaras as voces e as entrañas todas, levarías ese todo que é máis nada, cada día, máis nada do que teño aquí para min para almorzar e xantar e cear, e cuspilo todo eternamente. Mais é así todo porque dime ti como vou ir vendendo perdóns a quen non me merca un apreixar do mundo, cunha soa man amarrándome do peito mentres se mancha de rubio, e eu sorrindo grazas ao engano caloroso do Presente hipócrita, o secuestrador fuxidío de cada vez que reparei fronte túa na máxima expresión do intre, un acto puro de sentido que non logra sosterse para o ser humano porque a súa natureza é o frío do Presente, maldito mentireiro que leva todo canto ten por diante que fai que adeus para sempre, que bo foi coñecerte, e que morra o mundo ignorante e alleo que non é vida, senón máis ben o contrario, é non-vida, silencio após a ausencia de ruído, negror no escuro do baleiro, onde non abre ningunha porta metafísica máis que a molestia. Así é todo o malo do Presente é o Hoxe, o máis perigoso dos discursos ambiguos, o Hoxe que tamén é Cada Día, tal que hoxe, que me vés nalgures saudar polos recantos da escuridade. Que xa non tes sentido con procurarme. Que hai rato que marchei porque mañá volve ser Hoxe. Coma ti nun día calquera, nun calquera día. Coma cando non volves.

Dobre check

Chegaron os milleiros de luces para anegar con todo, para cegarnos de fartura de vermos, para despoxarnos do tacto inocente das nosas xemas dos trebellos artificiosos, para confundirnos coa natureza e amosarnos espidos, ignorando o respirar salvaxe da airexa, para rexeitar a pureza do silencio humilde, o aburrimento optativo e o esquecemento do latexar latente en cada unha de nós, nalgún lugar das sombras sen ollos fitando para seren vistas. Fusilaron o respecto e perdemos a guerra pola verdade translúcida, a das alboradas preditas polas pedreiras de auga nas fiestras coa persiana botada, a dos solpores laranxas co sabor do café no balcón ou paseando polas alamedas de cadanseu espazo-atemporal. Perdemos a guerra e arderon as bibliotecas todas, os bancos de madeira das beirarrúas e as cartas de amores en construción.

Ninguén lembra cando un día foron velas acesas as que iluminaban o imprescindible, tamén os libros, e eran case cousas escuras, coma os poemas, ou calquera outra dor escrita; exercicios de evasión endóxena coa única cura da verdade reflectida nalgures. Quen poderá saber entón desta versificación curva se a escribo ou escríbocha, porque con tanta luz xa non albisco os erros nin as maiúsculas, o significado unívoco ou a hermenéutica colectiva e onanista, con maior ou menor sorte para min, derradeiro termo, cun aceno de ter sido sorprendido eludindo a sombra cunha pantalla que maquilla insomnio polas pálpebras.

Pero eu sinto a revolución das sombras onda algún exilio das palabras, nalgunha patria de moralexas e metafísicas e historias de nó e desenlace, e resoan cunha voz suave entre a penumbra. Subsistirán alén do po do desuso, empréganse cada día no negocio informativo, tan arrancadas xa da súa mena e feitas dalgún material barateiro, relegadas do seu peso cando sentan unha vez pronunciadas, disparadas ou asubiadas, as que se meten por calquera oco e as que van con dúas caras dubidosas; calquera delas descansa reservada na lingua que lles dá vida e que vai perdendo o seu lado humano, ese lado curioso e especial das cousas para a súa especie.

E non haberá sacrificio tal como reafirmar a miña boca e a miña lingua, como de buscar a paz na miña habitación hermética, autocensurándome ás bombillas e ós díodos, fitando incansábeis coma macrovirus, eses malditos puntos sen intimidade testemuñando as horas que me quedan para ver o sol e crer por un intre que a luz é milagre, afastamento e cura. E realmente, así é, unha vez que abandono o cancro a un peto traseiro do pantalón, e do meu portal en diante só me molestan os semáforos, sen contar ás almas sometidas coa cabeza baixa cara a súa cadea de incomunicación dexenerativa. Mais que, se os bufos son a comodidade das ditaduras; o resto dos días son distopías tolas pero existen aínda as cores para quen quere ver, azul na auga do mar e horizontes despois dos rañaceos.

-Gosta da vida que non gosta de vivir.

Cogito, ego sum

Non me apetece a dor curandeira

Nin o pracer que morde

Nin a obriga de ser forte

Nin o paradoxo da preguiza.

Só me asustaría de non rir dos demais idiotas.

A felicidade limpa de min mesmo

Que resulta ser un espellismo.

Que eu mesmo estou contaminado.

A miña mente só garda unha fronteira

Separando no medio do ermo

A inocencia muda

E a voz do ego.

O ego é a única patria

Do meu corazón descabezado.

Despois del todo é mentira.

Mais a miña cama de cravos é só miña.

Coma do teu ollar a túa bala

e o meu disparo.

Son verdugo do meu xuíz iletrado.

Un laio infantil eterno.

Un non querer saír fuxindo sen ser visto.
Unha bomba fotoxénica sempre en acto de presenza.

Son mala persoa pero por mal feita

E vivo rodeado de idiotas

Que cren que xente coma min

É menos do máis que igualmente somos.

Todo o mundo é idiota, e eu son mundo.

Mais aquí ninguén é quen de vivir sempre en inverno

Sen a chaqueta da inocencia muda.

Cogito, ego sum.