Chegaron os
milleiros de luces para anegar con todo, para cegarnos de fartura de vermos,
para despoxarnos do tacto inocente das nosas xemas dos trebellos artificiosos, para
confundirnos coa natureza e amosarnos espidos, ignorando o respirar salvaxe da
airexa, para rexeitar a pureza do
silencio humilde, o aburrimento optativo e o esquecemento do latexar latente en
cada unha de nós, nalgún lugar das sombras sen ollos fitando para seren vistas.
Fusilaron o respecto e perdemos a guerra pola verdade translúcida, a das alboradas preditas polas pedreiras de auga nas fiestras coa persiana botada, a
dos solpores laranxas co sabor do café no balcón ou paseando polas alamedas de
cadanseu espazo-atemporal. Perdemos a guerra e arderon as bibliotecas todas, os
bancos de madeira das beirarrúas e as cartas de amores en construción.
Ninguén lembra
cando un día foron velas acesas as que iluminaban o imprescindible, tamén os
libros, e eran case cousas escuras, coma os poemas, ou calquera outra dor escrita;
exercicios de evasión endóxena coa única cura da verdade reflectida nalgures. Quen
poderá saber entón desta versificación curva se a escribo ou escríbocha, porque con
tanta luz xa non albisco os erros nin as maiúsculas, o significado unívoco ou a
hermenéutica colectiva e onanista, con maior ou menor sorte para min,
derradeiro termo, cun aceno de ter sido sorprendido eludindo a sombra cunha pantalla
que maquilla insomnio polas pálpebras.
Pero eu sinto a
revolución das sombras onda algún exilio das palabras, nalgunha patria de
moralexas e metafísicas e historias de nó e desenlace, e resoan cunha voz suave
entre a penumbra. Subsistirán alén do po do desuso, empréganse cada día no negocio informativo, tan arrancadas xa da súa mena e feitas dalgún material barateiro, relegadas do seu peso cando sentan unha vez pronunciadas, disparadas ou asubiadas, as que se meten por calquera oco e as que van con dúas caras dubidosas; calquera delas descansa reservada na lingua que lles dá vida e que vai perdendo o seu lado humano, ese lado curioso e especial das cousas para a súa especie.
E non haberá sacrificio tal como reafirmar a miña boca e a miña lingua, como de buscar a paz na miña habitación hermética, autocensurándome ás bombillas e ós díodos, fitando incansábeis coma macrovirus, eses malditos puntos sen intimidade testemuñando as horas que me quedan para ver o sol e crer por un intre que a luz é milagre, afastamento e cura. E realmente, así é, unha vez que abandono o cancro a un peto traseiro do pantalón, e do meu portal en diante só me molestan os semáforos, sen contar ás almas sometidas coa cabeza baixa cara a súa cadea de incomunicación dexenerativa. Mais que, se os bufos son a comodidade das ditaduras; o resto dos días son distopías tolas pero existen aínda as cores para quen quere ver, azul na auga do mar e horizontes despois dos rañaceos.
-Gosta da vida que non gosta de vivir.
Ningún comentario:
Publicar un comentario