luns, 29 de decembro de 2014

Paraíso dominante


"Dicir que non podemos cambiar a natureza é un argumento contrarrevolucionario. A natureza é o que ti queres que sexa."



Des que nacín
amence
sempre
polo lado que non é

así o sol cos seus collóns
e eu fun medrando

e camiñando
testemuñei na area
cos pés espidos
a dirección equivocada

e outro día veu Neptuno
e subiu tanto a marea
que o mundo
seguiu dando noxo de costas ao espello

pero estaba o mar pra me dar salobre
pra botar nas experiencias,

mais miñas bágoas
xa tiñan iodo
e as cicatrices cadeado
e desde entón
a auga só me presta cúbica e doce
e eu sigo a arte abstracta
do ronsel desorientado

e que se foda o mar e así afogue

ata que anoitece
coa lúa facendo topless con pasamontañas
tinxida de amapola rebelde
clamando polo seu espazo
de iluminar vereas;

xa virán sacar o sol
polo lado que non é
que é que eu
máis que montañas
non vexo máis nada perante.


xoves, 18 de decembro de 2014

Más allá de la fiebre, al otro lado del delirio






Poseo en mi estómago
las inocentes ganas del sonar
de la puerta abriéndose
de la invasión de la calma
del golpe de Estado de la paz

del ruido melodioso
de la sociedad que se convierte
en las esquinas oscuras de mi pensamiento
el allanamiento de morada
de la luz
que puede con todas las oscuridades
con todos los interrogantes
del suelo llenándose de sombras

y sigue subiendo su marea
para ahogarme en algún día
despojado
u olvidado
o quizás ni me acuerde pero
exiliado
por voluntad propia
hasta que el asco del mundo
que es cualquier habitación
que no pasa por la duda de la escoba
ni del atrapapolvos

la única verdad de nuestra naturaleza
la potencialidad infinita
o desinfinita
distópica
sin un trapo para quitar la mierda
de los días que se van acumulando
tras los agujeros de la persiana
del óxido de la ventana que no se abre
por vergüenza ajena
al mundo

en el odio
de la ropa que se ensucia
de las bocas que no se retroalimentan
de los corazones que no beben
otro alcohol de las heridas
de las amistosas, las soledades
las esclavitudes sin mayúscula
y con todo mayúsculas

las malas lenguas
en contra de lo que, penosamente
quizá somos
  
porque después y a pesar de todo
queremos darle la vuelta al mundo
y seguimos siendo incapaces

de tirar el papel del chicle
a la papelera.




luns, 1 de decembro de 2014

Diques nos buratos

Quen non fai poesía
desfaise

e evita o conflito
do alén,
á outra beira
dos diques ilóxicos
do puxilato dos miolos de peito
decapitados

a confusión do ronsel
co maldito cuspe da inocencia
da escuma,
o conflito semántico
entre o rastro ou a deixadez esquecida
dun deus con amnesia divina

des que a poesía
é o que se fai
alén das paredes que vertebran
calquera espazo

ou
calquera baleiro
ou
calquera continxencia
dialéctica
ou o sentido mesmo;


non hai lume que quente
as mans metidas noutras loitas,
noutros pantalóns,
noutros soños.