xoves, 3 de outubro de 2013

Sétimo adeus





Como todo o ben ordenado quixera a miña boca de novo pra te poder falar, e que volveras fixar a túa mirada en min como se me estiveras vendo.

Empregar un rato do meu tempo, que é a eternidade, en apoiar a miña man sobre o teu ombro a cambio do teu sorriso pueril e fermoso. Retroceder uns anos, a aqueles días onde me convertías en neno, cando xuntos, nos apartabamos do mundo.

Viaxamos por montes e praias, estradas novas e admiramos o mar, distante e infinito como o meu camiño agora. Soñamos baixo a chuvia no coche de mamá, sempre me rías e facíalo con sinceridade. Iso dábame a vida. Era o que me mantiña vivo. Dábasme iso que ninguén podía darme, porque case ninguén me coñecía o suficiente. E dentro da miña loucura conservo a paixón máis verdadeira e profunda que ningún poida imaxinar por un fillo. O meu fillo. Agora non sei que che diría se te tivese diante. Oxalá tivese a posibilidade de rescatar unha bágoa e chorala polo intre en que te abandonei sen dicirche adeus.

Por iso, se esteas onde esteas podes oírme, por favor, medra, sé forte, coida de mamá e da túa irmá e nunca te separes delas. Dálles eses anos que o tempo secuestrou para min. Sei que che custa asimilar a túa nova vida, pero dálle tempo ao tempo para que todo volva á súa canle natural, e verás como un día volverás sentir fluír en ti ese río de esperanza que te manterá feliz.

Regálalle sorrisos á túa irmá da miña parte, usa os seus ollos coma se fosen os meus e que pola súa visión pase unha infancia chea de ledicias. Non deixes que o meu recordo caia máis triste que a miña ausencia, e cando chegue o día de explicarllo, dille que tivera dado calquera cousa por vela unha soa vez. Morrería de novo por volver estar convosco. Xa non sei onde estou, mais vaia onde vaia teño a vosa calor que viaxará por sempre comigo. Dende o meu ceo ampárovos. Estráñovos.

Quérovos.




†3/10/2006†
(Escrito en 2010)


Ningún comentario:

Publicar un comentario