domingo, 30 de agosto de 2015

Compostática (II)





A inconsciencia pode ser quen nos peche os ollos e nos faga crer que alí ficaba, que a cidade era xa un epílogo, mais a promesa dunha precuela constante. Pero ela fica no mesmo sitio onda os recantos de sentir no fondo o caudal da chuvia, a ergonomía modesta das súas rochas, a súa asperidade pre-xubilada, coa experiencia dalguén ancián que che agasalla o saber da vida amosándoche a dureza das súas mans.

Foxe outro verán en Compostela e deixa no seu historial outro crime perfecto de silencio e extrarradio. Muda de disfrace entre o pestanexo sutil do calendario. O capitán covarde que abandona o seu navío antes de te decatares da revolución da rutina, intuíndo o ruído antergo de maletas anovadas e o apremio da disposición perante a tarefa pendente, abandonar a dieta hipercalórica por outro feixe de intres compangueiros, etílicos e veganos. Os lugares comúns de chocolate con tona e o epicentro da órbita en forma de cinoteca con barra americana; partillar butaca apreixando as mans no motel de Kaurismäki, Cronenberg e Pasolini, Howard Zinn e Vidal Bolaño, Dos Anxos e dos Mortos, A Room of One's Own, Preciado, Allan Poe e Castelao. E o labor da inquedanza sae de súpeto do letargo e volvemos crer nas pantasmas e descenden conquerindo os afluentes, as veas e os sumidoiros.

Compostela é un xigante que naceu durmido, e como quen agoira sen poder procurar máis verdade que a chairega superficie, chega a pensar que está morto. O recordo meigo das picheleiras pasa entre a xente rebentando rúas, invadindo os miolos cun segredo actualizado, unha revelación candente e sorprendente que revela un anticipo aos seus habitantes curiosos. Compostela de novo, coa súa chuvia de sempre, e o resgar das súas pingas para o queixume estomacal. A súa xenreira diferencial e o depósito das poallas e trebóns que están por vir e as consignas que lles dá folgos de lume; as andainas púxiles que volverán para saudar. O requisito do quefacer cumprido no imperativo moral de lle amosar respecto.

De igual xeito que a afincada intuición existencial para identificar os domingos após perder a noción do tempo, sentimos a súa presenza e non nos cabe dúbida, recuperamos o sentido e devolvémoslle a soberanía, e sabemos que volvemos caer en Compostela cando xa estamos caendo. Sentimos o seu ser porque o noso resiste contra o espazo ocupado dalgún celme. Entón sabemos con quen estamos a xogar, levando todas as de perder unha vez chegado. Compostela e logo o clima, os dous engrenaxes da roda do eterno retorno mellor entendido. Chega ela coas súas leis abolir a sede, e ela é a única que cura a saudade da rutina.









Ningún comentario:

Publicar un comentario