desfaise
e evita o conflito
do alén,
á outra beira
dos diques ilóxicos
do puxilato dos miolos de peito
decapitados
a confusión do ronsel
co maldito cuspe da inocencia
da escuma,
o conflito semántico
entre o rastro ou a deixadez esquecida
dun deus con amnesia divina
des que a poesía
é o que se fai
alén das paredes que vertebran
calquera espazo
ou
calquera baleiro
ou
calquera continxencia
dialéctica
ou o sentido mesmo;
aí
non hai lume que quente
as mans metidas noutras loitas,
noutros pantalóns,
noutros soños.
Ningún comentario:
Publicar un comentario